Kryzys opioidowy: fotografowanie uzależnionych w współczujący sposób

troskliwy obiektyw na temat kryzysu opioidowego

fotografie Jeffreya STOCKBRIDGE
tekst LILY ROTHMAN

w 2012 roku, kiedy LightBox rozmawiał z fotografem z Filadelfii Jeffreyem Stockbridge o jego pracy dokumentującej ludzi w mieście.Dzielnica Kensington, której życie, jak mówi, obracało się wokół heroiny, miała nadzieję zakończyć tam swoją pracę w ciągu kilku miesięcy.

o prawie 5 lat nie miał Teraz Stockbridge kończy swój wciągający projekt publikacją swojej książki Kensington Blues.

w kolejnych latach epidemia narkotyków w kraju jeszcze się pogorszyła. Ponieważ były chirurg generalny Stanów Zjednoczonych nazwał kryzys opioidowy „jednym z najpilniejszych wyzwań w zakresie zdrowia publicznego naszych czasów”, a prezydent Donald Trump obiecał zwalczyć epidemię, nic dziwnego, że dokumentacja Stockbridge dotycząca wpływu problemu była bardziej dalekosiężna niż się spodziewał.

„myślę, że jest to teraz niezwykle istotne”, mówi czas. „To szalone, ponieważ jest to temat, który jest tak szeroko niezrozumiany.”

w samym sercu tego nieporozumienia, jego zdaniem, jest powszechna porażka w postrzeganiu uzależnionych jako ludzi. Rozumie dlaczego—trudno jest współczuć uzależnionym „kiedy są w Twoim bloku, w którym mieszkasz”, mówi Stockbridge, zauważając, że zajęło mu to dużo czasu, aby przejść od ostrożnego zwiedzania okolicy do prawdziwego połączenia się ze swoimi podopiecznymi. To właśnie poprzez powracanie na przestrzeni lat—spędzanie czasu z ludźmi, a nie robienie zdjęć i wracanie do własnego życia—zdobył ich zaufanie. Z kolei był w stanie dać im sposób na wysłuchanie ich głosów, co zrobił, łącząc ich zdjęcia z pisemnymi i dźwiękowymi wypowiedziami, które opublikował w Internecie.

taka inwestycja czasu i zrozumienia jest czymś, co Stockbridge uważa za niezbędne do znalezienia skutecznych rozwiązań epidemii. Jak to widzi, to kuszące dla przywódców rządowych i lokalnych policjantów, aby przemieszczać ludzi, oczyszczając ich z jednego lub drugiego miejsca, lub powiedzieć, że ludzie cierpiący na uzależnienie powinni wziąć odpowiedzialność za samo oczyszczenie. Ale to nie działa, mówi. „Lokalne organizacje, które oferują redukcję szkód w pracy.”(Część wpływów z jego książki zostanie przekazana na jeden z takich programów.)

takie rozwiązania zależą od tego, że ludzie widzą, że uzależnieni to ludzie, którzy potrzebują pomocy, a Stockbridge ma nadzieję, że jego zdjęcia pomogą w tej sprawie. Jak dobrze wie—z pracy w Kensington, jak również z walki członka rodziny z uzależnieniem-nikt „nie chce zostać uzależniony od heroiny”, mówi, ale raczej wpada w „cykl bólu i drętwienia”, z którego niezwykle trudno jest uciec bez pomocy.

To właśnie jest powodem, dla którego zdecydował się odejść od Kensington, zatrzymać tam swoją pracę i podzielić się nią ze światem. Zaczął widzieć te same historie pojawiające się raz po raz, jeżdżąc rowerem, i pewnego dnia przypadkiem zobaczył kobietę pracującą na rogu po drugiej stronie ulicy, gdzie niedawno znaleziono martwą kobietę. Kiedy zapytał ją, jak mogła to zrobić, postawić się w miejscu, o którym oboje wiedzieli, że jest niebezpieczne, powiedziała, że jest odrętwiała. Nie sądziła, że to, co robi, jest szokujące. I rozpoznał, że jeśli zostanie na ulicy-nawet jako fotograf-może wkrótce poczuje to samo.

„nie chciałem stać się zdrętwiały do niego, a może im dłużej tam zostałem, tym bardziej zdrętwiały stanę się” – mówi. „To był ostatni dzień. Podwiozłem ją do domu i powiedziałem sobie, że chyba skończyłem.”

co dalej ze Stockbridge po tej przerwie?

jego odpowiedź przychodzi ze złowrogim śmiechem: „i’ m already photographing in Kensington again.”

Journal Entry by Corinne, 2009

Jennette, Kensington & Ruth Street, 2009

Kensington & Somerset Street, 2009

Excerpted from an interview with Robert (drugi od prawej): „tak, to jest lepsze niż HBO, Cinemax, Showtime, wszystko razem wzięte. Nie potrzebujesz kabla, nie musisz oglądać telewizji. Musisz tu siedzieć. Widzisz dramat, telenowelę, przemoc, zbrodnię.”

2010

fragment wywiadu z Tanyą: Nie lubię być na ulicy, jeśli nie jestem na Xanies, wiesz, bo, jeśli, jestem bardziej, jak, nie, że, że, że, że, że boi, jeśli wiesz, co mam na myśli … to zrobić. Wiesz? Ale boję się. Nigdy nie wiadomo, co się może stać.”

Matt & Brian, McPherson Square Library Kensington & E Indiana Ave, 2012

Matt and Gato, McPherson Square Library Kensington & E Indiana Ave, 2012

Matt, 2017

fragment wywiadu z Mattem Nealem: „jeśli chodzi o to, jaką radę dałbym komuś, kto walczy, zachęcam go, aby się nie poddawał, nadal próbował i pukał do przysłowiowych drzwi. Gorąco zachęcam ich, aby nie bali się i nie wstydzili tego, kim są i gdzie są. Zrobiłbym wszystko, aby pokazać osobie sposób, w jaki mnie pokazano, że mają znaczenie! Mówię to drugie, ponieważ doprowadzenie mnie do punktu, w którym byłem nawet skłonny rozważyć leczenie, pomimo okrucieństwa mojego życia, było procesem. Pozwolono mi być sobą i spotkano mnie tam, gdzie byłem. Nie było potrzeby zbyt wielkiej lub zbyt małej, która nie była adresowana.”

Scrappers, Kensington Ave, 2010

Donna, Kensington & Tioga Street, 2010

Journal Entries by Edward & Robert Merchel (one month apart), 2011

Robert holds a photo of his recently deceased brother Edward, Kensington & Somerset Street, 2011

Edward prepares to shoot up, Lehigh Viaduct, 2010

OG Willy, C & Tusculum Street, 2011

Memorial for Nicole Piacentini, Jasper & Cumberland Street, 2013

Tic Tac & Tootsie, Kensington & Harold Street, 2009

Wilfredo strzela w górę, North American Street, 2010

fragment wywiadu z Wilfredo: „gdy dotkniesz żyły, pokochasz ją. Kochasz to tak bardzo, że rano, jeśli jesteś żonaty, twoja kobieta chce mieć, kochać się i jesteś chory, powiesz: „nie. Najpierw muszę wziąć swoje rzeczy, a potem cię kochać./ A to szaleństwo, / bo my jesteśmy mężczyzną. Najbardziej, najbardziej kochamy kobietę. To Seks. To miłość. Ale kiedy jesteś w tym, miłość i kobieta stały się drugie i trzecie, ponieważ to stało się pierwsze.”

Tic Tac, Kensington and Huntingdon Street, 2009

Bobby, Lehigh Viaduct, 2010

Journal Entry by Mike, 2012

Melissa’s arms, Kensington & Harold Street, 2011

Dalmata, Kensington Ave, 2012

Jackie, Kensington & Somerset, Street 2009

plac zabaw, Cumberland & Emerald Street, 2013

jamie, Harrowgate Park, 2010

fragment wywiadu z Jamiem: jaka jest najlepsza randka? Jaka jest twoja najgorsza randka?

Jamie: „Najlepszą randką jest znalezienie kogoś, kto da Ci mnóstwo pieniędzy i nie musisz nic dla tego robić. To byłaby najlepsza randka. Najgorszą randką jest to, że zostałam zgwałcona i prawie zabita. Wiesz, są różne rodzaje randek, straszne i niewygodne, wszystkie typy.”

J. S.: A jednak wciąż tu jesteś, czujesz, że to cię wzmacnia?

Jamie: „to było i nie było, to zdecydowanie uczyniło mnie silniejszym, ale nie chcę być taki do końca życia.”

Nichole, Kensington & Allegheny Ave, 2011

If you or a loved one are seeking help for drug addiction, please contact samhsa.gov for more information.

Jeffrey Stockbridge is a Philadelphia-based photographer. Zobacz więcej jego prac tutaj

Lily Rothman jest edytorem historii i archiwów na czas

Paul Moakley jest Zastępcą Dyrektora ds. fotografii na czas